Fort Waligóra 100 miejsc »

Linia fortów w Węgierskiej Górce zamykała od południa wejście do doliny Soły. W założeniach miała się składać z kilkunastu fortów, jednak przed wybuchem II Wojny Światowej zostały zbudowane tylko cztery z nich. Fort Waligóra mieści się na prawym brzegu Soły i był wyposażony w działa 75 mm. W pierwszych dniach września 1939 roku rozegrała się tu bitwa. Obroną fortyfikacji dowodził kapitan Tadeusz Semik. Węgierska Górka, dzięki bohaterskim walkom, zasłużyła sobie na miano «Westerplatte Południa». Bunkry w różnym stanie zachowały się do dziś. W forcie Wędrowiec mieści się obecnie muzeum gromadzące pamiątki po tamtych wydarzeniach.

Polska, Węgierska Górka pokaż na mapie pełny rozmiar

Co jeszcze warto zobaczyć odwiedzając Fort Waligóra?

Napisz, jak Ci się podoba Fort Waligóra? (2)

Artur: Tekst z tablicy na ścieżce dydaktycznej:

Fort „Waligóra”
Przystanek ten jest wspomnieniem krótkiego epizodu z czasów drugiej wojny światowej. W dniach od 1–3 września Wojsko Polskie w sile 1500 żołnierz, odpierało natarcie 7 Monachijskiej Dywizji Wehrmachtu liczącej 17700 żołnierzy. Likwidacja Czechosłowacji wiosną 1939 roku stworzyła dla Polski realne zagrożenie uderzenia niemieckiego od południa. W związku z tym zaistniała potrzeba zabezpieczenia południowej granicy państwa przez budowę systemu fortyfikacji w Beskidach. Po dokonaniu rozpoznania obszaru w marcu 1939 r. przez pułk. Tadeusza Zieleniewskiego stwierdzono, że ze względu na utrudnioną dostępność wynikającą z warunków naturalnych, jeden z rygli obronnych zostanie zbudowany w dolinie Soły w okolicach Węgierskiej Górki – wówczas niewielkiej osady. Waśnie zbliżając się do Węgierskiej Górki od granicy Państwa naturalne zwężenie doliny, przez którą biegnie linia kolejowa i dwie drogi, doskonale nadawało się do budowy fortów, które miały na celu maksymalnie długo opóźnić przemarsz wojsk niemieckich od granicy słowackiej w kierunku Bielska i Krakowa. Planowano wybudować 9 fortów, wybudowano 5, pozostałe 4 tylko rozpoczęto. Wybudowane forty nazwano: „Waligóra”, „Wąwóz”, „Wędrowiec”, „Włóczęga” i „Wyrwidąb”.
Siły polskie zgrupowane pod Węgierską Górką liczyły w dniu 1 września 1939 roku 1500 żołnierzy mających na wyposażeniu 15 armat, 6 dział ppanc. 20 ckm-ów i broń ręczną. W kierunku umocnień nacierała 7 Monachijska Dywizja Wehrmachtu (Bawarska) licząca 17700 żołnierzy i dysponującą siłą ognia w postaci: 12 haubic ciężkich, 36 haubic lekkich, 75 dział ppanc., 20 armat kal. 75 mm, 6 dział kal. 150 mm, 20 ckm-ów.
Całość sił niemieckich wspierało lotnictwo, samoloty startowały z lotnisk na terenie Słowacji. Celem wojsk niemieckich było szybkie przedarcie się doliną Soły w rejon Oświęcimia i okrążenie południowego zgrupowania armii „Kraków”. Celem wojsk polskich było z kolei opóźnienie przemarszu wojsk hitlerowskich, tak, aby armia „Kraków” mogła w odpowiednim czasie wycofać się na wschód – pod Kraków. Straty po stronie polskiej w bitwie pod Węgierską Górką wynosiły 7 zabitych i 10 rannych, po stronie wroga były nieporównywalnie większe i wynosiły około 200 zabitych i 300 rannych. W forcie „Wędrowiec” po drugiej stronie Soły urządzono muzeum, w którym zebrano pamiątki po bitwie. Zaciekłość i skuteczność walk obronnych pod Węgierską Górką zadecydowała o nazwaniu tego rygla obronnego „Westerplatte Południa”.
nexo: fort Wyrwidąb jest ciekawszy