Śnieżnik 100 miejsc »

Śnieżnik ma wysokość 1425 m n.p.m. i jako najwyższy szczyt w Masywie Śnieżnika znalazł się w Koronie Gór Polski. Znajduje się na granicy polsko-czeskiej. Wierzchołek sięga powyżej górnej granicy lasu i jest pokryty górskimi łąkami i kosodrzewiną. Ze względu na rzadkie gatunki tam występujące, teren ten został objęty rezerwatem przyrody. Śnieżnik oddziela zlewisko Morza Bałtyckiego i Czarnego. Na jego stokach znajduje się źródło Morawy. W XIX wieku poniżej szczytu zbudowano schronisko, które w dalszym ciągu funkcjonuje. Jednak nie było to jedyne schronisko na Śnieżniku – na przełomie XIX i XX wieku na szczycie powstało jeszcze jedno schronisko oraz kamienna wieża widokowa. Niestety oba obiekty zostały zburzone, a obecnie możemy oglądać tylko ich pozostałości. U podnóża Śnieżnika znajduje Jaskinia Niedźwiedzia, najdłuższa w całych Sudetach.

Polska pokaż na mapie pełny rozmiar

Co jeszcze warto zobaczyć odwiedzając Śnieżnik?

Napisz, jak Ci się podoba Śnieżnik? (2)

Artur: relację z wycieczki można przeczytać na polskieszlaki.pl
Artur: z historią turystyki na Śnieżniku można się zapoznać na tablicy informacyjnej, znajdującej się w schronisku:

Historia zagospodarowania turystycznego Śnieżnika Kłodzkiego
Śnieżnik Kłodzki (1425) jest trzecim co do wysokości szczytem po polskiej stronie Sudetów, a najwyższym w Sudetach Środkowych i Wschodnich. Łagodny jego wierzchołek, zbudowany ze skał gnejsowych, na kształt kopuły wznosi się prawie o 300 m ponad wierzchowinę otaczającego go masywu górskiego. Widoczny jest dzięki temu z przeważającej części obszaru Ziemi Kłodzkiej i odwrotnie, widok z niego daje wspaniały wgląd na panoramę Sudetów – nie tylko tych najbliższych. Należy przypuszczać, że szczyt Śnieżnika jak i jego okolice znane i penetrowane były już w XIV stuleciu przez poszukiwaczy surowców naturalnych. Jednak jego kariera turystyczna zaczęła się w połowie XVIII wieku. Ówczesny właściciel tamtejszej okolicy Michał hrabia Althan Zbudował w lasach na stoku Śnieżnika dwa obiekty: budynek mieszkalny i stajnię. Dawały one schronienie pierwszym wędrowcom, ale niedługo. Na przełomie XVIII i XIX wieku były to już prawie zapomniane rudery. Kolejny posiadacz śnieżnikowskich włości hrabia Magnis postawił w miejscu dzisiejszego schroniska w roku 1806 prymitywną fermę mleczną obsługiwaną przez autentycznych górali szwajcarskich. „Szwajcarka” od początku istnienia służyła za miejsce schronienia i odpoczynku turystom, którzy w coraz większej liczbie wędrowali na szczyt. Ruch ten wzmógł się znacznie po wykupieniu dóbr na północnych stokach Śnieżnika przez księżniczkę holenderską Mariannę Orańską w roku 1838. Dobroczynna działalność żony Fryderyka Albrechta Pruskiego miała pozytywny wpływ nie tylko na poziom życia okolicznej ludności, ale również na rozwój turystyki. Dzięki modernizacji i remontom istniejących szlaków komunikacyjnych i wybudowaniu szeregu nowych, znakomicie zwiększyły się możliwości dojazdu do gór. Z fundacji księżnej Marianny w 1871 roku obok istniejących zabudowań hodowlanych wybudowane typowe już schronisko turystyczne. Postawiony na wysokości 1218 metrów obiekt wzniesiony został w modnym wówczas stylu szwajcarsko-alpejskim i również nazwany „szwajcarką”. Posiadający pierwotnie 11 pokoi przeznaczonych dla turystów budynek, po kilku przebudowach zmierzających do zwiększenia jego funkcjonalności i pojemności, pełni swoją funkcję do dzisiaj. Rok później wyburzone zostały pozostałości fermy Magnisa, a na ich miejsce postawiono dzisiejsze zabudowania gospodarcze schroniska. Coraz liczniejsi turyście pojawiający się na stokach śnieżnika wywołali zapotrzebowanie na fachową obsługę przewodnicką. Już od początku XIX wieku zaczynają działać w Sudetach Wschodnich przewodnicy turystyczni. Jednak wędrówka piesza w tamtych czasach uważana była za ostateczność. Poradnik podróżny z 1816 roku zamieszcza taką informację: „najlepszą i zarazem najwygodniejsza droga na Śnieżnik prowadzi od Bystrzycy na Igliczną. Jeździec może ją przejechać na koniu, ale musi go wynająć w tamtejszej okolicy, ponieważ obce nie są przyzwyczajone do wspinania”. Wchodzących na szczyt Śnieżnika turystów zaskakiwał i zaskakuje do dzisiaj jego niezwykły kształt. Płasko rozłożona powierzchnia gołoborza, pokryta warstwą gleby budzi zdziwienie, ale i jednocześnie uniemożliwia oglądanie panoramy z centralnego punktu. Wymaga to bowiem obejścia szczytu dookoła. Dlatego już Marianna Orańska planowała w 1838 roku zbudowanie na nim trasu lub wieży, który to pomysł urzeczywistniony został dopiero w 1899 roku. Powołany do życia 19 lat wcześniej Kłodzki Związek Górski, po czteroletnim okresie budowy postawił na szczycie obiekt składający się z dwóch przyległych wież i schronu. Całkowita wysokość budowli wynosiła blisko 34 metry. Projektantem obiektu był architekt Henry z Wrocławia, a budowę prowadził mistrz murarski z Kłodzka Emil Giesser. Dynamicznie rozwijający się ruch turystyczny w okolicach Śnieżnika (w roku 1906 weszło na wieżę 4200 osób) spowodował konieczność rozbudowy schronu, a w 1912 roku budowę nowego schroniska niedaleko szczytu, po południowej stronie granicy. Przetrwało ono do lat 60. Wieża zachowała się nieco dłużej. Nie konserwowana w zasadzie od 1936 roku, niszczona przez surowe warunki klimatyczne, musiała ulec zniszczeniu. Aby nie stanowiła zagrożenia dla turystów wysadzono ją w powietrze 11-10-1973 r. Ze wszystkich obiektów turystycznych zbudowanych na przestrzeni wielu dziesięcioleci w obrębie kopuły Śnieżnika, do dzisiejszego czasu pozostały dwa. Schronisko wzniesione przez Mariannę Niderlandzką, obecnie prowadzone przez PTTK i drewniano-kamienny „domek myśliwski”, wzniesiony prawdopodobnie na początku lat trzydziestych na tzw. Czarcim Gonie, wykorzystywany obecnie samoobsługowo przez turystów. Omawiając w dużym skrócie turystyczne dzieje Śnieżnika należy wspomnieć również o jego narciarskich pionierach. Jako pierwsi turyści na nartach na szczyt weszli w 1904 roku dyrektor szkoły w Morawskim Starym Méste dr Gebauer i notariusz dr Bulla. W następnym roku dokonał tego dr Gutwiński, późniejszy wieloletni dzierżawca schroniska po południowej stronie granicy. W 1911 roku na Śnieżniku odbył się pierwszy kurs narciarski zorganizowany przez Kłodzki Klub Narciarski. Kursy takie kontynuowane były w Międzygórzu w latach 1910–13 przez weterana narciarstwa Macieja Zdarskiego, propagatora zjazdów alpejskich. Dzisiaj doskonałą bazą wypadową do wycieczek narciarskich w cały Masyw Śnieżnika jest obecne schronisko PTTK.
Kwiecień, 1988 rok, opracowano i wykonano w Kłodzkim Klubie Krajoznawczym